Kinderen worden veelal door hun ouders de hemel in geprezen: ‘Dat heb je knap gedaan, zeg!’ Die kinderen groeien in de regel op tot zelfbewuste mensen. Maar er bestaan ook kinderen die structureel gekleineerd worden, kinderen die in de ogen van hun opvoeder niets goed doen, nergens voor deugen. Dat worden al snel kwetsbare kinderen, een dankbare prooi voor pesterijen. Ik behoor tot die laatste categorie.
Mijn vader stierf kort na mijn achtste verjaardag. Hij was mijn held, maar omdat ik om klokslag zeven uur al in bed lag, zag ik hem minder vaak. Moeder was een egocentrische vrouw, die vond dat ze maar ‘rare’ zoons had. Ik was haar tweede zoon, een sensitief jongetje, haar negatieve uitlatingen aan mijn adres raakten mij diep. Ik heb nooit gemerkt dat ze geïnteresseerd was in mijn gevoelswereld, alles draaide om haar. Na de dood van vader is ons gezin talloze malen verhuisd, dat betekende andere scholen, andere klasgenootjes, soms een dialect dat ik niet verstond. Ik was negen jaar toen mijn stiefvader zijn intrede deed; daarmee was het startschot voor hoogoplopende ruzies gelost. Ik had nauwelijks contact met hem, al snel negeerden we elkaar. Allemaal ingrediënten die samen een giftige cocktail vormen, die funest is voor het ontwikkelen van een gezond gevoel van eigenwaarde.
Mijn ervaringen met mijn bijna vier jaar oudere stiefbroer, een later beroemde Nederlandse zanger en entertainer, leken een kentering in te luiden. Het feit dat we intiem met elkaar omgingen, seksueel contact hadden, gaf mij als dertienjarige het idee dat ik ertoe deed, dat ik toch de moeite waard was. Mijn geluksgevoel werd al snel getemperd toen bleek dat mijn grote broer mij niet de vriendschap bood waarnaar ik hunkerde. Achteraf moet ik constateren dat ik ben gebruikt, ik was een kortstondig speeltje dat moeiteloos werd ingeruild voor meer opwindende speeltjes. Jarenlang heb ik over die relatie gezwegen, bang als ik was om zijn imago te beschadigen. Als geen ander weet ik dat de bekende zanger hemelsbreed verschilde van de jonge stiefbroer zoals ik hem kende. Ik heb opperste bewondering voor wat hij heeft neergezet, voor wat hij heeft bereikt, maar ik heb geen bewondering voor hem als mens. Wellicht tekenend: ik moest in de krant lezen dat hij was overleden. Dat doet iets met je.
Met mijn verhaal wil ik laten zien hoe die opeenstapeling van angstige gebeurtenissen en vernederingen zich opbouwde, hoe mijn ego ineenschrompelde, broos werd als een kerstbal. Maar ook en vooral wil ik tonen dat je uit het dal kunt klimmen en een gelukkig mens kunt worden. Toegegeven: een flinke portie doorzettingsvermogen is een absolute vereiste, maar ook toeval, een gelukkige samenloop van omstandigheden helpt daarbij. Ik zal altijd de dag prijzen dat ik mijn partner Ad in die homobar ontmoette, nu ruim 42 jaar geleden.
Het optekenen van deze geschiedenis is geen ijdel project, zoals mensen soms denken. Het is een noodzakelijk project, dat voelt als een ontlading, als het leegmaken van mijn overvolle hoofd. Mijn trauma’s zijn in woorden gevangen, ze hebben een plek gekregen. In plaats van voortdurend achterom te kijken, kan ik het bed opschudden en vooruitzien.